تمام محتوای وب سایت طبق قوانین جمهوری اسلامی ایران و شامل رعایت قوانین مربوط به جرایم رایانه ای، محتوای مجرمانه میشود و در صورت نقض قوانین محتوا حذف میگردد.
طلسم و علوم غریبه | همه چیز در مورد علوم غریبه,متافیزیک و طلسم ها
دیو یک موجود از جنس آتش است که بسیار بزرگ توصیف شده اند و دارای قدرت های فیزیکی و ماورائی بسیار هستند، در کتاب های علوم غریبه، از آن به عنوان نوعی جن یاد شده، دیو را ذاتا شرّ میپندارند، و دشمن انسان است، در برخی از داستان ها و روایت ها، دیو انسان ها را به عنوان غذا میخورد، در بسیاری از آیین ها مانند، زرتشتی، مسیحی، بودا، اسلام و… به دیو باور دارند.
شاید دوست داشته باشید: موجودی اسرار آمیز به نام جن + عکس و ویدئو را هم مشاهده کنید
| نام موجود: | دیو – اهریمن – دیوْ (هندی) – غول – deus (لاتین) –Demon – Ogre |
| جنس پیدایش: | آتش یا آتش بدون دود – اهریمن |
| محل زندگی: | کوه ها – بیابان ها – جنگل ها – اقیانوس ها |
| شکل ظاهری: | بدنی مانند انسان ولی غول پیگر و پوشیده از مو، دارای دندان های نیش بلند، شاخ و دم |
| نوع موکل: | سلفی (زمینی) |
دیو در مذهب ها و فرهنگ های مخطلف
به طور خلاصه، هرچند این موجودات همگی نماد شر و ترس هستند، اما ماهیت آن‌ها عمیقاً به جهان‌بینی فرهنگی‌شان وابسته است: دیو ایرانی نماد شر ذاتی در یک نبرد کیهانی است، جن عربی موجودی با انتخاب اخلاقی در چارچوب توحیدی است، Demon غربی فرشته‌ای سقوط‌کرده و وسوسه‌گر است و Ogre اروپایی هیولایی وحشی و کم‌هوش از دل افسانه‌های عامیانه است.
دیو در فرهنگ فارسی
در زمان و مذهب زرتشتی دیو را یک موجود بدون اراده که یاران اهریمن دانسته که علیه اهورامزدا (خدای خیر) مبارزه میکنند، ماهیت دیو شرارت و اهریمنی دیوها تجسم انواع رذایل، بیماری‌ها، بلایای طبیعی و مرگ به شمار می‌روند؛ مانند :
- آز (حرص)
- خشم (غضب)
- دروج (دروغ)
- اپوش (خشکسالی).
در شاهنامه نیز از دیو هایی به نام دیو سپید، اکوان دیو نیز یاد شده که علاوه بر هویت اهریمنی، هویت سیاسی (دارای عقل و اراده) می یابند.
دیو در عربی و مذهب اسلام
دیو ها در باور اسلامی به موجودی ماورائی و شیطانی است، که از قدرتمندترین جن هاست و آن را نوعی جن میپندارند ولی از نوع شیطان غول (Ghoul) در برخی از منابع دیگر نیز چیزی فرا تر از جن است، فرق آن با آیین زرتشت این است که دیو در اسلام دارای قدرت تصمیم گیری است و در آیین زرتشت ذاتا شرور و اهریمنی است.
در متون علوم غریبه مخصوصا علم لیمیا (علم تسخیر) بسیار به موجودات ماورائی مانند جن، عفریت، شیطان و دیو (غول) پرداخته است، در این علم یک گام فراتر نیز رفته که روش های تسخیر جن، دیو، شیطان و انواع موکلین علوی و سفلی و استفاده از قدرت آن ها پرداخته است.
دیو در فرهنگ غربی و مسیحیت (دیو (Demon) و غول (Ogre-Ghoul))
دیو – (Demon)
در فرهنگ مسیحیت بیشتر کلمه (Demon) به کار میرود که ریشه آن از کلمه یونانی ( Daimōn ) گرفته شده که معنای قبل از ظهور (روح خدایی یا نیروی پاک الهی) و بعد از ظهور مذهب مسیحیت معنای آن به موجودی شرور و دشمن خدا تغییر کرد.
غول – (Ogre-Ghoul)
واژه Ogre احتمالاً از Orcus، خدای جهان زیرین در اساطیر رومی، گرفته شده است. غول‌ها موجوداتی غول‌پیکر، زشت و انسان‌خوار (به‌ویژه کودک‌خوار) تفاوت بزرگ غول ها در باور مسیحیان با غول ایرانی در هوش وذکاوت آن هاست که غول را موجودی کم هوش که برخلاف دیو ایرانی و اسلامی دارای هوش و ذکاوت هستند.
شکل ظاهری + عکس دیو
شکل ظاهری دیو بر اساس روایت ها بدنی مانند انسان ولی غول پیکر، گوشهای نوک تیز، پوزه ای مانند گراز، بدن پشمالو و همانند حیوانات دارای دم است، دندان های نیش بلند که از دهان بیرون آمده اند، معمولا با صلاح مخصوص مانند که گرز دیو نامیده میشود به جنگ پاکی ها میرود.
تنوع در رنگ پوست و اشکال دیو ها در روایت های مخطلف فرق میکند مانند شاهنامه که دیو را سفید (دیو سپید) یاد کرده، همچنین روایت هایی در کتاب ها از رنگ پوست های سیاه، قرمز و.. از آن یاد شده است.
متن زیر نقل قول شده از کتاب شمس المعارف کبری میباشد:
این ظاهر هولناک و غیرانسانی، دیو را از دیگر موجودات ماورایی مانند جن که اغلب چهره‌ای شبیه به انسان دارند، متمایز می‌سازد. در ادامه همین حکایت، مشخص میشود که این موجود یک «دیو» بوده که با قدرت آیةالکرسی «سوزانده» و نابود شده است.
عکس زیر اقتباسی از توصیف شکل ظاهری دیو در روایت ها و متون علوم غریبه است
انواع دیو با توجه به فرهنگ ها و مذاهب
طبقه‌بندی در دیوشناسی زرتشتی
در جهان‌بینی زرتشتی، دیوها لشکریان اهریمن هستند و هر یک وظیفه‌ای مشخص در برابر نیروهای خیر بر عهده دارند. این دیوها به دو گروه اصلی تقسیم می‌شوند:
الف) کمالگان (سردیوان)
اینان شش (یا هفت) سردیو اصلی و از نخستین آفریدگان اهریمن هستند که در برابر امشاسپندان (ایزدان مقرب اهورامزدا) قرار می‌گیرند. واژه «کماله» به معنای «چه سر نفرت‌انگیزی» است و به رهبری این دیوان بر سپاه شر اشاره دارد. این سردیوان عبارتند از:
- اکومن (اَکه‌مَنه): دیو «اندیشه بد» و دشمن بهمن (اندیشه نیک).
- ایندره: دیو «ارتداد و بی‌نظمی» و دشمن اردیبهشت (بهترین راستی).
- ساوول (سروه): دیو «شهریاری بد و ستمگر» و دشمن شهریور (شهریاری آرزو شده).
- نانگهیس (ناگهیثیه): دیو «نارضایتی و نافرمانی» و دشمن سپندارمذ (فروتنی مقدس).
- تَریز و زَریز: این دو دیو که همیشه با هم می‌آیند، به ترتیب دشمنان خرداد (رسایی) و امرداد (بی‌مرگی) هستند و زهر و نابودی می‌آفرینند.
- خشم (اَئِشمَه): گاهی به‌عنوان هفتمین سردیو و دشمن سروش (ایزد نظم) در نظر گرفته میشود. او دیو غضب و خشونت است.
ب) دیوهای دیگر (تجسم رذایل، بیماری‌ها و بلایا)
علاوه بر سردیوان، لشکری بی‌شمار از دیوهای کوچک‌تر وجود دارند که هر یک نماد یک جنبه منفی از حیات مادی و روانی هستند:
- دیوهای رذایل اخلاقی:
- آز: دیو حرص و طمع سیری‌ناپذیر.
- بوشاسب: دیو تنبلی و خواب سنگین که مانع بیداری در سپیده‌دم میشود.
- دروج: دیو دروغ و فریب.
- سپزگ: دیو سخن‌چینی و نفاق.
- ورن: دیو شهوت بی‌بندوبار.
- جهی (جِه): دیو ماده که نماد پلیدی‌ها و روسپی‌گری است.
- دیوهای بلایای طبیعی:
- اپوش: دیو خشکسالی که با ایزد باران می‌جنگد.
- چشمک: دیو زمین‌لرزه و گردباد.
- دیوهای مرگ:
- استویداد: دیو اصلی مرگ که جان را از بدن می‌ستاند.
- وایِ بد: دیوی که روان را از تن جدا میکند.
- نسو: دیو گندیدگی که جسد را پس از مرگ آلوده میکند.
- ویزرش: دیوی که روان درگذشتگان را پس از مرگ می‌آزارد.
۲. طبقه‌بندی در روایات حماسی و شاهنامه
در شاهنامه و دیگر متون حماسی، دیوها بیشتر به‌عنوان دشمنان تاریخی و سیاسی ایران به تصویر کشیده می‌شوند.
- دیوان مازندران: گروهی از دیوان که در سرزمین افسانه‌ای مازندران سکونت دارند و دشمنان اصلی پادشاهان و پهلوانان ایرانی مانند کیکاووس و رستم هستند.
- دیوهای نامدار: برخی دیوها در شاهنامه شخصیت‌های منحصربه‌فردی دارند:
- دیو سپید: شاه و سردسته دیوان مازندران که در جادوگری مهارت دارد و به دست رستم کشته میشود.
- اکوان دیو: دیوی حیله‌گر که می‌تواند به شکل گورخر یا باد درآید و رستم را فریب می‌دهد.
- ارژنگ دیو: یکی از سرداران دیو در مازندران که در خوان ششم از هفت‌خوان رستم کشته میشود.
- اولاد دیو: دیوی که پس از شکست از رستم، راهنمای او برای یافتن دیو سپید میشود.
۳. طبقه‌بندی کلی بر اساس ماهیت
برخی دیوها را بر اساس ماهیت کلی آن‌ها به پنج دسته تقسیم کرده‌اند :
- خدایان باستانی: خدایان آریایی پیش از زرتشت که پس از اصلاحات دینی، به دیو تنزل مقام یافتند (مانند ایندره).
- دشمنان و مهاجمان: اقوام و نژادهای غیرایرانی و متخاصم که در قالب دیو، اهریمنی‌سازی شده‌اند (مانند دیوان مازندران).
- صفات زشت انسانی: تجسم رذایل اخلاقی مانند خشم، حرص و شهوت.
- انسان‌های ناهنجار: انسان‌هایی با صفات اخلاقی غیرعادی که به آن‌ها «نیمه‌دیو» نیز گفته میشود.
- عناصر ویرانگر طبیعی: پدیده‌های طبیعی مخرب مانند خشکسالی، زلزله و بیماری.
محل زندگی دیو، دیو ها کجا زندگی می کنند؟
بر اساس دو کتاب شمس المعارف و مرجان جادو محل زندگی دیو را اینگونه توصیف کرده اند:
- فضاهای فیزیکی: عمدتاً مکان‌های متروک، آستانه‌ای یا ناپاک که در تقابل با نظم مقدس انسانی قرار دارند.
- قلمروهای کیهانی: عوالم ماورایی (آسمانی، زمینی) که این موجودات از آنجا فراخوانده می‌شوند.
- یک حالت وجودی: برای موجودات قدرتمندی مانند عفاریت، «مکان» آن‌ها یک وجود غیرخطی است که به آن‌ها اجازه دستکاری در فضا و زمان را می‌دهد و موقعیت فیزیکی را امری ثانویه می‌سازد.
- قلمروهای اجتماعی و همزیستی: زیستگاه‌های آن‌ها همچنین با نقش‌هایشان در پادشاهی‌های ناپیدا و توانایی‌شان در سکونت یا ارتباط با دیگر موجودات زنده، از جمله انسان، تعریف میشود.
زیستگاه دیو، بافته‌ای پیچیده از فولکلور، متافیزیک و یک جهان‌بینی منحصربه‌فرد است که در آن، امر مقدس و امر نامقدس در یک نزاع دائمی بر سر قلمرو به سر می‌برند.
در منابع دیگر نیز به این مکان ها اشاره شده است:
- عمیق ترین غار ها: غار هایی که غیر قابل دسترسی برای انسان است.
- جهان زیرین و دوزخ: بر اساس آیین زرتشت محل زندگی دیو ها را جهان زیرین و دوزخ یاد کرده است.
- کوه قاف: در فرهنگ عامه و ادبیات متأخر، کوه افسانه‌ای قاف نیز به عنوان محل زندگی دیوها، پریان و دیگر موجودات فراطبیعی ذکر شده است.
بر اساس شاهنامه که از دیو سپید نوشته است، محل زندگی آن را که امروز آن را استان مازندران می نامیم زندگی کرده است، کانون اصلی دیوانی چون دیو سپید، ارژنگ دیو و دیگر یارانشان به شمار میرود.
محافظت و مبارزه در مقابل دیو
- آیةالکرسی: قدرتمندترین آیه محافظتی ذکر شده در متون است. این آیه برای «سوزاندن» دیوها ، دفع شیاطین و ایجاد محافظت شخصی و مکانی غیرقابل نفوذ به کار میرود. تلاوت آن یک عنصر بنیادین در تقریباً تمام اعمال دفاعی در این متون است.
- آیات حرق (آیات سوزاننده): مجموعه‌ای خاص از آیات قرآن که اعتقاد بر این است قدرت سوزاندن و نابود کردن جن‌های شرور، شیاطین و عفاریت را دارند. فهرست جامعی از این آیات در و ارائه شده که منبعی حیاتی برای این گزارش است.
- معوذتین (سوره‌های فلق و ناس): این دو سوره پایانی قرآن به طور مکرر برای محافظت در برابر سحر، حسد و «وسوسه وسوسه‌گر نهانی» تجویز شده‌اند.
- تلاوت عمومی: عمل ساده گفتن «بسم الله» قبل از کارهایی مانند ورود به خانه یا بستن در، مانع از ورود شیاطین میشود.
- دایره محافظ (مندل): یک گام اساسی برای هرگونه احضار است. این دایره فضایی مقدس و محافظت‌شده ایجاد میکند که موجودات شرور نمی‌توانند به آن وارد شوند. مندل بر روی زمین، اغلب با یک کارد، ترسیم شده و با تلاوت آیاتی مانند آیةالکرسی تقویت میشود.
- حرز ابی دجانه: یک حرز مشهور و قدرتمند برای محافظت در برابر تمام اشکال جن، شیاطین و ارواح خبیثه است. متن کامل آن در ارائه شده که آن را به یک منبع کلیدی برای تحلیل تبدیل میکند. این حرز با استناد به قدرت خداوند و پیامبران، به ارواح فرمان خروج می‌دهد.
- صرف العمار (مرخص کردن ارواح محلی): آیینی مقدماتی برای مرخص کردن مسالمت‌آمیز ارواح ساکن یک مکان قبل از شروع یک عملیات بزرگ است. این کار برای جلوگیری از تداخل انجام میشود و اغلب شامل تلاوت سوره زلزال است.
- اوفاق و مربعات محافظ: طلسمات متعددی، اغلب به شکل مربعات جادویی که حاوی اسماء الهی یا آیات قرآن هستند، برای محافظت در برابر آسیب، چشم‌زخم و حمله روحانی توصیف شده‌اند.
- حجاب قفل: حرز قدرتمندی با هفتاد هزار خادم فرشته که برای «قفل کردن» تمام تأثیرات منفی از جمله جن، شیاطین و سحر به کار میرود.
گرداوری توسط علوم غریبه از منابع:
- کتاب شمس المعارف کبری
- کتاب مرجان جادو
- کتاب شاهنامه
- سطح اینترنت (منابع فارسی، عربی و انگلیسی)
